Mijn manuscript EEN HELLEHOND VAN PLUCHE – over een transplantatie is af en ligt bij de uitgever.
Klaar!
Momenteel ontwerpt iemand een omslag, binnenkort buigt iemand zich over de grafische vormgeving van de tekst, over enkele weken staat mijn verhaal in de lentebrochure van uitgeverij Meinema, half februari verschijnt mijn tweede boek!
Ik ben klaar!
Drie maanden zat ik vrijwel elke dag achter de computer en schreef over mijn leverkwaal en de onderzoeken. Over opname, transplantatie en herstel.
Alle razendsnelle ontwikkelingen, al die indringende gebeurtenissen, gevolgd door een complete omkering van het lot waardoor ik nu nog leef, al die zaken smeekten: ‘Sta bij ons stil!’ en ‘Wij zijn jouw verhaal!’ en ‘Hoe wil je ons herinneren?’ en ‘Hoe ga je met ons om?’
Een schrijver schrijft niet van zich af.
Hij schrijft het verhaal naar zich toe; hij doet geen afstand, maar eigent zich toe.
Ik heb me dit verhaal eigen gemaakt: Zó wil ik het me herinneren, zó wil ik het aan anderen vertellen.
Ik ben klaar.
Maar, een verhaal wil gelezen worden en dus zal het wel niet lang duren eer mijn redacteur, de PR afdeling en ik met elkaar gaan overleggen hoe we het boek op de markt zullen zetten. Ik stel me dat gesprek ongeveer zo voor:
‘Welke kranten benaderen we?’
‘Ken jij soms een journalist bij…?’
‘Nee…’
‘Ik wel!’
‘Okay, benader jij die man?’
‘Vrouw!’
‘Zoeken we contact met DWDD of met Pauw en Witteman?’
‘Ik ken iemand van de redactie van…’
‘Goed, benader jij dan die vrouw?’
‘Man!’
‘Ik wil het boek heel graag officieel presenteren.’
‘Waar dan?’
‘Misschien wel in het UMCG, of in een boekhandel.’
‘Wat dacht je van een klein theater in je eigen woonplaats?’
‘Hoeveel genodigden denk je te ontvangen?’
‘Waar past dat aantal gasten in?’
‘We hebben geen budget voor een hapje en een drankje.’
‘Waarom kwam jij eigenlijk met dat idee van dat theatertje?’
‘Je bént toch theatermaker?’
‘Nou én?’
‘Als jij nou eens…’
‘Tja, ik heb al wat plannetjes zitten uitbroeden met een muzikant.’
Hoe zo ‘Klaar!’?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten