Soms leef ik, een achtenvijftigjarige man, met de opwinding van een jongen van zeven.
Zo'n kind dat nog hartstochtelijk in Sinterklaas gelooft.
Zo'n knaap die een grote winterpeen bij zijn schoen legt en die, als al die oranje heerlijkheid de volgende ochten nog steeds onaangeraakt bij de centrale verwarming ligt, alleen maar zegt: 'Het paard had natuurlijk geen honger meer!' Om het vervolgens 's avonds nog eens te proberen. Zo'n jongen dus.
Een zelfde soort opwinding voel ik vandaag ook: nog drie weekjes slapen en dan gaat het gebeuren!
Mijn gastenlijst is al enkele weken geleden ingeleverd bij de ceremoniemeester.
Zij heeft namens de uitgever, de gastheer en mij alle uitnodigingen al twee weken geleden verstuurd - zoals dat hoort.
Sommige vrienden hebben al laten weten dat ze niet op mijn feestje kunnen komen. Ze zijn op vakantie of om andere redenen verhinderd. Anderen berichtten dat ze er natuurlijk graag bij zullen zijn.
Maar omdat de ceremoniemeester aan alle genodigden heeft gevraagd háár een bericht van komst te sturen, blijft het voor mij toch nog een verrassing wie er wel en wie er niet zal zijn. En zo hoort dat natuurlijk!
Ook weet ik al wat ik krijg.
Ik krijg een boek.
Niet zo maar een boek.
Nee, hét boek: Mijn Zelfgeschreven Boek!
Samen met mijn partner heb ik de titel Een hellehond van pluche verzonnen.
De uitgever wilde er graag een ondertitel bij en dus kwam er een ondertitel: mijn verhaal van een transplantatie.
Dan hebt u, de nieuwsgierige lezer, straks in de winkel sneller een beeld van de inhoud.
Ik ben verrukt over de vormgeving: wat een mooi omslag!
Nog drie weekjes slapen. Dan kunt ook u dat omslag, en de daarbij behorende inhoud, zien. En kopen.
Nog 21 dagen.
Dat moet te doen zijn...
